Nefes

Belki, bir zaman bir miktar çekildi de “ol” denildi. Tahayyül edilen “yüce” olduğundan mıdır nedir, geriye kırıntıdan başka bir şey kalmadı. Müteakip, kalanı ile alınlara bir yazı aşina oluverdi.
Sonra,
Aynı havayı solumanın aynı emeli hedef göstermesi ile,
Biri çekti kin kustu, biri çekti şükretti. Çekilen aynıydı ama yorumu çok farklıydı.

Toprak toprak koşuşturmaca başladı “nefes alıp veriyor mu?” bağırışmalarıyla. Sınırlar çizildi ve o sınırlara bez parçaları biçildi.
Bir nefes çekildi, bir anlam verildi.

Bir toprağın nefesi gasp edildi bir bakıma. Ondan aldığını kendisinde anlamlı kıldı.

Hazır ve de bez parçasına nazır hayatlar güzel olsa gerekti.

Tüm iştahıyla tüketti.

Artık çekilen de kirliydi..

Hakan Karabulut