Saçlarım nehrin koynunda birikiyor
Akıyor kalbine
Düş sancılı zaman hoyrat
İmgeler örümcek ağı gibi kaplıyor zihnimi
Zamanla yenileri takılıyor tuzağıma
Sevinç çığlıklarım bölüyor geceyi
Nefes aldıkça yarım urlar büyüyor
Gün yokluğunun kül tabaklarında
Ölmek sessiz kuytularda öpüyor dudaklarımdan
Kaçıyorum başı yarım imgelerin koynuna
Bir tüyün naifliğinde gelen
Boşluk çekiciliğinde yeniliyorum
Açılıyor ellerim semavatın kapısında
Sütünün yokluğundan muzdarip bir anne edasında gece
Suçlu bakıyor gözlerime
Suç sende değil
Zamansız doğmayı seçtiğim için bende
Akıyorum hoyratça hayatın kalbine
Boş logarların şehre taşınan kirli, yalnız
Dehlizlerine
Burcu AKKANLI
31 TEMMUZ 2009/ Manisa
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder