Acılarını harmanlayıp yeryüzüne salan insanoğlu, her uzatılan dalı, her avaz avaz susuşu ne zaman duyacak, ne zaman görecek.
Sevgiyi, merhameti, huzuru yeşertmeyi unutan beyinlerine ne zaman dur diyecekler.
Sürüler halinde yalnızlık kol geziyor sokaklarda.
Piç olmuş duyguları bir kadehte yere çalmak istercesine.
Sürüler halinde gezen boş, mutsuz, kaygı dolu yürekler sanki hiç kapağı açılmamış, okunmaya değmez kitaplar gibi...
Birgün birinin çıkıp derinlerde bulunan küf tutan yalnızlıklarına,
o gizemli benliği tünelin ucunda görünen ışık gibi bulmalarına, sahip çıkmalarına, yalnızlıklarına sarılmalarına ister gibi..
Neler gizli kim bilir? Kaç kişi çabalar, uğraşmaya değer bulur senin benliğini?
İçine gizleyip büyüttüğün o küçük yaramazı kim dışarı çıkartacak kadar bağlanır ki?
Yorgun, çökmüş gözlerin derinliklerinde mana konmasını beklediğin özlemlere kim yüreğiyle dokunur?
Artık kim kapılarımızı aralayarak girer oldu hayatımıza. Destursuz, amansız, sadakatsiz sahte girişler...
Sadece istediği bir oyun. Gerçek olmayanı tüketip öncekiler gibi kanından bir damla daha emip gitmeler...
Hayatın neresinde gerçekten seninle yosun kokusunu içine çekmek istiyor, ya da dinlediğin parçada hüznünü seninle senin gibi yaşıyor.
Hükümleri bozulmuş kurallara uymayan umarsız sürüler bunlar. İstediğin herşeyi alabilirsin yalnızlığın dışında.
O hep seninle tek yakanı bırakmayan belki de tek dürüst duygun...
Hüzün yüklü koynuna daha kaç yabancı bedeni sığdıracak bu beden?
Daha kaç yabancı destursuz ve amansız girecek bu kapıdan?
Kendi acılarını siper almış gölgelerin arkasına sığınmış benlikler daha kaç yüreğe oturacak?
Kaç can yakıp, kaç benliğin huzurunu kaçıracak?
Ne zaman içtenlikle kendime yapılmasına izin vermeyeceğim çürümüşlükleri sana neden reva göreyim diyebilecek.
Uyanabilecekler mi riyakar tutkularından, duyacaklar mı sesini?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder