KANIKSADIM

sivilcelerim

ilk önce sızısı hissedildi

sonra teorisi kavrandı tarafımdan

ve kanıksadım sonunda

sivilcelerle oynanmayacağını

randevu veriyorum ona evet

sonrayı sonraya erteliyorum

yazmam gerekir diyorum

sivilcelerle oynanmayacağını

baskı altına alınmış bir azınlık

bölük pörçük ama gururlu yaşam mücadelesi

dışarıdan bakınca kimlere benziyorlar

egemenliğimin yasadışı mitingçileri

pes ediyor şartlı barış imzalıyorum

her bir çekiliş

yeni bir iz

kabul ettiriyorlar

sivilcelerle oynanmayacağını

yaş 17 :)

Boşluk

Boşluk
Alışmak zordur ona
Bırakmak ise daha da zor
Bütün hücrelerini kaplayan sessiz sedasız bir bombadır.
Farkına varmadan içinde patlayan
Ve patladığında daha da kendine çeken
İçine çektikçe daha da yalnızlaştığın
Ruhununun çığlık atarak boğulduğu
Boğulurken de sadistçe zevk aldığındır…
*
Öyle durgundur ki,
Durgunluğu cezbeder
Yakalar seni
Sarar
Yaşarken ölümü düşünür gibi
Ölüyken yaşamı ister gibi
Hissedersin…
*
Ve en sonunda artık onunsundur.
Sen ona hükmettiğini
Aslında kurtulacağını
Bunun sadece bir dönem olduğunu
Söyler durursun…
*
Söylediğin yalana kendin inanarak
Gecelerce sayıklarsın

*
Bilemezsin kendi yanlızlığında boğulduğunu
Bütün dinlerden medet umarsın
Hepsine tek tek boyun eğer
Kurtuluşu gökten ulu sevgide,
Sonsuzlukta ararsın…
*
Yapabildiğin sadece
Ölmüş ruhuna dua etmektir…
Kabul olacağına inandığın
İnandıkça da deliliğe yaklaştığın,
Kurtuluşa değil kaybolmuşluğa kavuştuğun
Kör gözünle, sağır kulağınla, konuşamayan dilinle
Hissedemeyen kalbinle kala kaldığın
*
Kabullenmek zordur
Karanlıktır.
Acı verir.
Kanatır düşünceleri,
Izdırap ile yanar için
Tırnaklarının ucundan başlayarak hissedersin nefesinin kesildiğini
*
Bekleyemezsin
Çıldıracak gibi olursun
Kaparsın gözlerini
Kaparsın kalbini
Kaparsın yaşamını
Onu görürsün karşında
Kabul ettin artık
Boşluk sarmış her yerini
*
Artık uyanma vakti gelmektedir.
Zor olan geçti,
Gitti geri de kaldı
Güçlüsün çünkü
Gördün en büyük acı gerçeğini
Kabullendin
Yaşamda ölümde değersiz geldi gözünde
Tıpkı boğulurken
Bir anda kendini sudan dışarı atar gibi attın kendini
Boşluğundan
Kurtulmayı hak ettin
*
Şimdi ne yapacağını bilemeyen
Şımarık bir çoçuk kalbi var içinde
Delicesine atar
Attıkça bütün akan yaralarından
Kirli kanı atar
Temizler her bir hücreni
Ruhunu, gözlerini, dilini,
Artık herşey farklı
Sakın unutma

Mert YÜKSEL

15/11/11

İZMİR

TWİTTER TARZI HİKAYE :)

daldaki incire uzanmanın keyfini yaşarken ağzımda gevelediğim sakızı düşürmeme neden olan o sahnenin dehşetiyle irkildim. kanatlarından alevler saçan yolcu uçağı üzerinde durduğum ağaca dumanlar saçarak yaklaşıyordu. evet evet o dev kuşun üstüme geldiği gerçekti

aklımsa kaçsana diyordu ama büyülenmiş gibi olduğum yere mıhlanmıştım. neden sonra kendimi ağacın dalından attım, kocaman ateş topu incir ağacının dalını yalayıp geçerken duyduğum şey acıydı

ağacı görmemi sağlayan pencereyi, olumlu düşünmemi salık veren bir arkadaşımı susturur gibi yavaşça kapadım.vermem gereken bir karar vardı.babamın,bulunduğu fotoğraftaki gülümseyişini, can'ınkine benzettiğim an, tamam dedim, neden olmasın! hızla giyinip,ona koştum,can'a..kaçırmamalıydım.. ağaçlar,dallarını hala sallıyor olmalıydı iyimserlikle, hızla koştuğum caddede,bir arabanın altında kalırken..hem babam,ender gülümserdi...

SITKI SİLAH & MURAT GİL & TUNCA TUTKUN

İLLA

İLLA

sen şöyle hakkınca hiç değilse kararınca

nefes almayı vermeyi mi zor sanıyorsun?

beni diyorum, astımlı bir semt mi sandın

istesen kaybolabileceğin

hem seni açarken çiçekler

karakollarda şartlı tahliye

adım aranırken…

yeni dizeler diziyorum, dilimde yeni ezgiler

gezseler diyorum içerimi

seni içinde sezseler

bak sesinle neler yapıyorum

onu nedensiz bir duyma bozukluğuna evlat edindirirken

sesini yalınca nefesim diye bilirken

beni diyorum astımlı bir semt sanırken

şüpheli bir tarif gibi duymazlıktan gelip de

bilerek kaybolduğum bir sokak değilse, neydi gözlerin...

gözlerin, gözlerine yalan mı diyeceğim

sözlerin hep sözde soru cümlesi olurken

ve seni hep bir sonraki çıkmaza tamamlarken,

elimden başka türlüsü gelmiyormuş gibi

şimdi bu sersemliğimle dolu kadehte

acımla bulmuşken dibi

ve mezeleri kendimle tokuştururken

yani bir şiir diyorum Canan,illa bitmeli mi...

Murat Gil & Sıtkı Silah

İMECE

BU NE BİÇİM GÜNCE VE İMECE

Beni büyük şair yapma dedim, bunu istedim!

aşk,bir iş kazası değilmiş gibi.

oysa ben küçük şeyler yazar fikrindeydim

yıpratan bakışlarını hüznümle maskeleyerek.

onu bilemem ama benzemiyorum kahraman odyseus’a

nastenka ya da raskolnikov da değilim Zeynep!

biraz şairim,ama biraz, gözyaşı gibi

beni çocukluğuna versen ya!

Ben çocukluğunda yediğin elma şekeri de değilim.

al beni son kez/al ve anılarınla biçimlendir.

"tanrılar karıştırır durur" diyor ya denizleri

yaylasına küsmeyen bir çoban gibi

kızının odasına sebepsiz girmeyen ben ki

yüzüm senden geleni reddeder özüm isteyendir…

Murat Gil & Sıtkı Silah

Şahmeran Efsunu

Derler ki zamanın birinde

Meranların Şahı varmış

Bedeni meran,ruhu insan

Dipsiz bir kuyuda yaşarmış.

Bir garip kulmuş Camsab

Sihirli kuyudan bal bulmuş

Ne var ki dost bildikleri

Kuyu başında ,sırtından vurmuş

Efsunlu bir diyara varmış yolu

O ki;Tanrının sevgili kulu

İyilik,güzellik ihsan etmiş

Efsanevi Meran Yurdu

Zaman sular gibi akmış

Camsab vatanına hasret kalmış

Müsade buyurmuş Şahmeran

Ayrılık vakti gelip çatmış

Demiş ;Ey Camsab bana söz ver

İzimi tozumu yellere ver

İnsanoğlu hırslı olur

Sen sen ol,sır verme, ser ver

Dünyasına dönmüş Camsab

Sözünü tutmuş,sırrını öğütmüş

Gün olmuş,devran dönmüş

Ülkenin Sultanı hasta düşmüş

Demişler ki,şifâsı Meran

O Merandan akan efsunlu kan

Yok mu gören,yok mu duyan?

Hükümdarımıza devayı sunan?

Camsab duymuş tüm olanı

Şahmeranın sözünde aklı

Saklıyor gece gibi karanlıkta

Şahmerana verdiği büyük andı

Hüküm veriliyor tüm halka

Tez elden herkes hamamda toplana

Şahmeranı gören varsa,

Bulunur hemen izi,o an vücudunda

Camsab biçare ,kaçışı yok

Verdiği yeminden de dönüşü yok

Dökülürken elbisesi sırtından

Sırrını veren alâmeti çok

Başı insan,kuyruğu yılan

Şahmeranı gören iz taşırmış ondan

Meran pulu giyinmiş vücudu

Ayrılmış insan sıfatından

Tez emir verdi Sultan Veziri

Şahmeran bulunup,huzura getirildi

Camsab yüreğine saplanan okla

O an paramparça idi

Şahmeran'ın kanında şifâ vardı

Ölümü Vezirin elinden olacaktı

Emir verdi o an Camsab'a

Lâkin onun da bir sırrı vardı

Beni sen götür dedi,Sultana

Anlatacağım ilaçtadır şifâ

Boynumu ,bedenimi bölün burada

Suyumu kaynatın için kana kana

İlk tas suyu vezire içir

İkinciyi kendine ayır

Geri kalanı ile de

Sultanın dermanına çare getir

Boynu bükük söz dinledi

Sultanına şifâ verdi

Vezir cezasını buldu

Kalan suyu kendi içti

O gün bugün Lokman Hekim

Suyla gelen büyük ilim

Camsab'ın yazısıymış bu

Şahmerandan kalan gizli bilim

Şahmeran destanı böyle bilinir

Nesilden nesile aktarılır

Sözün özü,sırrını veren

Bir gün gelir canından olur.

*Şahmeran Efsanesine hitaben yazılmıştır.

Serpil Kaya / Antalya

(22.04.2011)

ÇILGINLIK HAKKI

henüz bir çılgınlık hakkım var

tanrı, işte bütün kapıları açtı

tohum eken eller

duman tüttüren evler gibi

gerisi bize kaldı

çocukluğum nasıl sessiz geçtiyse

o denli bağırtısız yaşarım gerçeği

gıcırdamaktan utanan kapılar

uyandırmaktan sakınan saatler gibi

henüz bir çılgınlık hakkım var

neyi diliyorsak onu yaşayacağım

belki layık olunmayan bir dibi

kardeleni sunan kar

ölüye yaşamı verir gibi

tanrı, işte bütün kapıları açtı

bize kaldı gerisi

Murat Gil

HAYAL BİLGİSİ

"Birkaç ay önce tanışma fırsatı bulduğum bu güzel dergide eserlerimin yayımlanıyor olması beni oldukça gururlandırdı. Sizler de HayalBilgisi'ni takip etmelisiniz."

İşte yeni sayı içeriği!!!

Hayal Bilgisi’nin 5. Sayısı Kitapçılarda...

Fotoğraflarıyla Hayal Bilgisi’ni güzelleştiren Neslihan Öncel Murat’a ve Emine Köseoğlu’na teşekkür ediyoruz.Hayal Bilgisi, 5. sayısı ile bir dizi değişikliğe uğradı. Bunlardan en önemlisi, sayfa sayısının 32’den 72’ye çıkmış olması. Böylelikle, iki aylık bir süre için okurlarımıza daha fazla eser ulaştırmış olduk. Yazı ve görselleriyle dergiye katkıda bulunan dostlarımızın sayısı bir hayli arttı.

Derginin editör ekibinin yayına hazırladığı birçok sayfa, bu sayıdan itibaren tüm sayılarımızda yer alacak. Bunlardan biri, Mevzuubahis sayfası… Bu sayfada, her ay, sosyal paylaşım sitelerindeki takipçilerimize yönelttiğimiz bir soruya internet üzerinden almış olduğumuz cevaplardan oluşturduğumuz seçkiyi yayınlıyoruz. Bu sayıdaki sorumuz, Facebook’un edebiyat üzerindeki etkisi idi… Mesut Gül’ün konu ile ilgili kısa hikâyesini okumanızı da ayrıca tavsiye ediyoruz. Bir portre, okunası kitaplar, izlenesi programlar, takip edilesi siteler, Hayal Bilgisi okuma listesi, edebiyat sözlüğü editör ekibimizin hazırladığı sayfalardan birkaçı…

Şiir çevirileri ile uzun süredir dergimizde yer alan Nihan Işıker, bu sayımızda bambaşka bir güzellik yaparak, okurlarımıza bir şiir bahçesi sundu. Üç şairin üç şiirini çevirerek sayfalarımıza taşıyan Işıker’e teşekkür ediyor ve bu şiirleri okumanızı da tavsiye ediyoruz. Müzeyyen Çelik, öykü serisine Resim Defteri ile devam ediyor. Çelik, her sayıda, çıtayı biraz daha yukarıya taşıyor ve bambaşka konularda, bambaşka üsluplar ile ortaya koyduğu çalışmaları ile Hayal Bilgisi’ni güzelleştiriyor.

Fecri Yağızer, Umut Pusat, Hakan Kartal, Bülent Gündoğan, Atilla Yaşrin, Mehmet Türkmen, Burcu İçli, Hasan Parlak, Emine Köseoğlu, Murat Gil, Ebru M. Kayır ve Zeynep Sağlam, dergimizde ilk kez yer alan isimler…

5. sayısı ile yoluna devam eden Hayal Bilgisi, artık edebiyat okurunun kitaplığında yerini alan bir dergi oldu. Bizi destekleyen herkese ve tüm okurlarımıza teşekkür ediyoruz. 5. Sayısında Hayal Bilgisi’nin okuruyla buluşturduğu isimler şöyle:

Arzu Eşbah | İnci Erkan Taş | Esra Pak | Cihat Albayrak | Müzeyyen Çelik | Ayşe Ünsal |Hakan Bilge | Şakir Taş | Yelda Karataş | Gülşen Çağan | Mehdi Akan | Fecri Yağızer |Ahmet Kanter | Umut Pusat | Şükran Belen | Hakan Kartal | Furuğ Ferruhzad, Elyad Musevi, Granaz Musevi (Çeviri: Nihan Işıker) | Bülent Gündoğan | Atilla Yaşrin | Mehmet Türkmen | Burcu İçli | Edi Matic̀ (Çeviri: Mehmet Işıker) | Hasan Parlak | Emine Köseoğlu | Murat Gil | Nur Banu Bahçeci | Mesut Gül | Ebru M. Kayır | Zeynep Sağlam | Serap Orhan

İlerleyen sayfalarda mutlaka size hitap eden bir yazı ve yazar ile tanışacaksınız.

İyi okumalar.

Gelecek sayıda buluşmak üzere…

[Cihat Albayrak]

Yayın Yönetmeni

editor@hayalbilgisi.org - http://hayalbilgisi.org

stanbul

* Mephisto Kitabevi | İstanbul (İstiklal Caddesi)

* Sahhaflar Kitap Sarayı | D. 24-25-26 | Beyazıt Sahaflar Çarşısı

* Semerkant Kitabevi | İstiklal cad. Süslü saksı sokak no : 5 Beyoğlu

İzmir

* Yakın Kitabevi | Tel: 0232 421 81 69 | Kıbrıs Şehitleri Caddesi No:104/A Alsancak

Ankara

* FORM OFSET & Matbaacılık | Tel: 0312 417 47 50

TELEFON VE ÖMER BAYRAMOĞLU

Yine bir Ömer Bayramoğlu şarkısı ve yine ben büyük bir keyif duyarak sizlere buluşturuyorum onun şarkılarını. Ömer Bayramoğlu, sanırım müzik piyasasında adını çok geç duyurabilmiş kendi halinde bir sanatçı. Zararından neresinden dönersek kar diyoruz ve onun güzel besteleriyle buluştuğumuz için şükrediyoruz.

Aslına bakarsanız ben adını bazı albümlerin içeriğinde görüyordum. Son olarak 2005 Hatırla(Yaşar) albümünde Hatırla parçasının altında imzası vardı, hep kendisini merak ediyordum.

Albümü 90'lı yılların ortasında piyasada olsaydı eminim benzer işlere imza atan arkadaşlarının önünde olacaktı Bayramoğlu. Özetle Akdeniz müziği diye adlandırabileceğimiz gitarın o güzel tınısını her şarkıda hissettiğimiz, lirik sözlerle besteleri daha da can yakan bir türün temsilcisi bu değerli sanatçı. 1970 Ankara doğumlu ve 90'larda dinlediğiniz pek çok şarkının ve albümün mutlaka bir yerlerine kendi imzasını atabilmiş bir insan kendisi. Buna rağmen kader onu karşımıza 2008'den sonra "Biz Önemliyiz" gibi harikulade bir albümle çıkardı. Müzik piyasasının "bakkal" şarkılara teslim edildiği şu günlerde birkaç sanatçıyla beraber kulaklarımızın pasını silebilmiştir Ömer Bayramoğlu.

Başta da belirttiğim gibi tek şanssızlığı kaset satışlarının revaçta olduğu yıllarda piyasada kendini gösterememesidir. Onu bilmem ama ben durumdan pek de hoşnutsuz değilim.Kendi adıma herkesin sevgilisi olmuş sanatçılardansa özel kişiler tarafından bilinen daha az popüler sanatçıları kendime yakın hissediyorum.

Şarkılarını bu blogdan hep benim sesimle dinlediniz ve şu sanatçının sesinden dinleyelim artık şarkılarını çekil aradan eeyore diyorsanız :) alın size legal bir link, bol bol dinleyin, albümün tiryakisi olacaksınız...http://www.ttnetmuzik.com.tr/#album-Biz_Onemliyiz-19325

telefon eeyore21

Söz Müzik: Ömer Bayramoğlu Yorum: eeyore

Senin dizinde

Aşkın dilinde

Ne olur bir kez olsun

Aşkıma cevap ver

İçimde bir deniz

İçinde ikimiz

Ne olur bir kez olsun

Aşkıma cevap ver

Canım dersen

Canımda sen

kanımda akmayan anlarda yine sen

Sesin soluğun kesik

Bir şeyler eksik

Yoksa telefon mu kesik aramıyorsun

Havalar karlı kesin

Yollar bağlı kesin

Bu mevsim sen gelmiyorsun

Gelmezsen eğer yakama yapışmaz mı bu kadar acı keder...

Bu ne güzel bir şarkıdır. eeyore'nin favorileri:

1-telaşlı

2-ay gece yarısını geçerken

3-yeniden

4-telefon

5-haberi olsun

6-rüzgar

RÜZGAR

En sevdiğiniz doğa olayı nedir diye bir soruya eminim : gün batımı, yağmur, yaz güneşi, dalgaların kıyıya vurması gibi pek çok yanıt verilebilir. Benim yanıtım "rüzgar" sanırım. Che'nin "Yağmur komünisttir; herkese eşit yağar, rüzgar ise kapitalisttir zayıf olanı yıkar." sözündeki rüzgar değil tabii ki :) Sıcak günlerde insanı bir nebze de olsa serinleten rüzgardan bahsediyorum.

Ömer Bayramoğlu "esme rüzgar" demiş şarkıda ama sonbahara adım attığımız şu günlerde kuruyan yaprakları havalara uçur be rüzgar!!

rüzgar eeyore21

Söz-Müzik: Ömer Bayramoğlu yorum:eeyore

DÜN YİNE BİR RÜZGAR ESTİ DELİCE,
YAŞADIM SENİ GİZLİCE
GÖZÜMDE CANLANDI BİR BİR ANILAR,
ÜRPERDİM GEÇMİŞE

NASIL OLUVERMİŞ DE, GEÇMİŞ SENELER
KARIŞMIŞ ESKİYE
BİR ÇİFT KANAT TAKMIŞ YÜREĞİM,
UÇUVERDİM DÜNLERE

ESTİ RÜZGAR, ESTİ BU GECE,
YÜREĞİME, VURDU DELİCE.
BENSE SARHOŞ, HALA BURADA,
ESME RÜZGAR, ESME BU GECE.

BEKLİYORUM DA GELMİYORSUN,
TEK BİR HABER VERMİYORSUN

BENSE SARHOŞ HALA BURADA,
ESME RÜZGAR ESME BU GECE

O YILLAR GEÇTİ SİNSİCE
BENSE VARIM HALA ANILAR,
ANILARLA…

YAZ BİTTİ

yaz bitti eeyore21

Söz-Müzik: Yaşar Günaçgün Yorum:(affına sığınarak :) eeyore

Kenarda köşede kalmış şarkıları dinlemeyi ve söylemeyi diğerlerine göre daha çok sevdiğimi önceden söyledim mi bilmiyorum ;ama söylediysem de tekrarlamakta sakınca görmüyorum. Yaz mevsiminin bizi terk ettiği şu günlerde, sonbaharın habercisi turuncu gün batımlarında bağıra bağıra bu şarkıyı bestakarına eşlik ederek söylemeyi çok seviyorum. Dinlerken mırıldananlardanım. Ve işte o mırıldanmaları günün birinde kendim söyleyip kayda almışım :)

ANTİKA - 4 (ÖYKÜ)

... dükkanın önüne gelmişlerdi bile. genç kız arabayı durdurup arda'ya döndü:"böyle bir şeyi yaptığına inanamıyorum, beni ne kadar mutlu ettiğine inanamazsın arda ; ama yine de bu riski almanı istemiyorum;sonuçta gecenin bir vakti dükkanı açmak pek mantıklı değil gibi.başını belaya sokmanı istemem.

arda, okuduğu roman kahramanlarının, hayatında yer etmiş filmlerin aktris ve aktörlerinin destek nidalarını kulaklarında hissediyor; aşık olduğu insan için bir şey yapabilmenin haklı gururunu yaşıyordu. gözleri kıvançla parladı. daha önce kendisinden hiç duyulmamış kararlı bir ses tonuyla.

-sinem, aylardır bu yüzük için yanıp tutuştuğunu anlıyordum. yarın buralardan uzaklaşacak olman çok istediğin o şeye ulaşamayacağın anlamına gelmiyor. ben bugün şunu anladım. çok uzaklarda da olsa istediğin şey asla karamsarlığa düşmemeli insan, kader her zaman bizi arzu ettiklerimize götürecek yolu seçeneklerinin arasına yerleştirir. ilk bakışta bu yol girilmemesi gereken bir yol gibi gözükse de bize düşen o yolun sonunu sezmek ve sonuna kadar gitmek. insan çılgın gibi arzu ettiği şeye ulaşabilir sinem buna inanıyorum. yeter ki bir çılgın gibi o yola girmeyi göze alabilsin.

arda, şimdi gözlerine dolu gözlerle bakan bu güzelliğin son kurduğu cümleden kendisini haftalardır deli gibi arzuladığını anlamasını beklemişti. içinde ne varsa haykırmak istiyor, ona bu denli yaklaşmışken yakınlarında olması için yalvarmayı aklından geçiriyordu.

sözlerinin ardından kızın gözlerine değil de dudaklarına baktığını fark etti. kalbi dört nala koşan bir atın toprağı dövdüğü gibi hızlı hızlı çarpıyor, arda sesi gittikçe artan soluk alıp verişlerinin duyulacağından korkuyordu. genç kız arda'ya daha da yaklaşmıştı. daha da yakındılar artık. bu bin yıllar boyunca yer hareketleriyle santim santim birbirine yaklaşan büyük kara parçalarının görkemli buluşmasını andırıyordu. az sonra göğün kapkaranlık yüzünü bir anda aydınlatan şimşeklerin yaptığı gibi bu iki gencin soluduğu hava elektriklenebilirdi.

-içeri girip yüzüğü alsak iyi olacak sinem, diyerek kapıyı ilk açan arda oldu. içinden kendine ve utangaçlığına küfürler ediyor, belki bir daha asla yakalayamayacağı bu fırsatı tepmiş olduğuna inanmak istemiyordu. genç kız arabanın kapılarını kapamak için elinde tuttuğu anahtarlığı kullandıktan sonra dışarıda kendisini bekleyen arda'nın yanına geldi.

arda az evvel yaşananları beyninde defalarca yaşıyor, gerçekte o ana dönemeyeceğini ve hatasını telafi edemeyeceğini bilse de kafasında arzu ettiği şeye ulaşıyordu. bütün bu düşünceler arasında genç kızın "anahtarlar yanında değil mi" sorusuna biraz gecikmeli de olsa yanıt verebildi.

-efendim, a evet tabii yanımda.

tıpkı otobüsü beklerken çıkarmakta zorlandığı kentkartı gibi anahtarlar da cebinin en ücra köşesinde kendisini alarak deliğe sokacak parmakları bekliyordu. bu sırada hınzır bir rüzgar sokakta yerlere saçılmış bir tomar gazete kağıdını, ve orada burada duran bir sürü kuru yaprağı havalandırdı. rüzgarın etkisiyle havaya kalkan bir miktar toz da sağ gözüne kaçmıştı arda'nın. gözüne toz kaçan herkes bilir, bu durum gece karanlığında gözlerine her zamankinden daha fazla ihtiyaç duyan genç adamı inanılmaz rahatsız ediyordu. genç kıza bu durumu çaktırmamak adına ses etmedi. bir müddet cebinde anahtarları arayan arda zorlansa da anahtarları oradan çıkarmayı başardı. öncelikle dükkanın alarmını anahtarlık yardımıyla devre dışı bıraktı, sonrasında kapıyı örten kepengin kilidini açması gerekiyordu. sağ gözü içine kaçan tozdan resmen sırılsıklam olmuş yanağına yaşlar süzülmüştü.arda'nın son istediği şey sinem'in onu ağlıyor sanmasıydı. gözünü her hareket ettirişinde onu adeta deli eden bir rahatsızlık duyumsuyordu. her şeye rağmen kaldırıma eğilerek bu işi de görmeyi bildi. büyük bir gürültüyle kepengi kaldırdı. artık kepenk açılmış, kapı açılmayı bekliyordu.kilide anahtarı usulca soktu ve gözündeki acıya rağmen zor bir işi başarmış bir çocuğun sevincini yüzüne yansıtarak arkasında beklemekte olan sinem'e döndü. sonunda ba...

temmuz 2006-alsancak devlet hastanesi

-anneciğim nasılsın, ah kıyamam ben kuzuma sonunda uyanabildin.

-anne! neredeyim ben ne oldu bana?

- ah canım benim biz de bilmiyoruz aslında , polisler bunu araştırıyorlar. çok şükür hayattasın ya. seni dükkanın önündeki kaldırımda duvara dayanmış uyuyorken bulmuşlar. şükür ki bir şeyin yok. sanırım soluduğun bir gazdan ötürü bayılmışsın. bunu yapanın elleri kırılsın inşallah. polis, kamera kayıtlarından biri kız iki erkeğin çalıştığın dükkanı soyduğunu, ertesi günkü açık artırmada satışa sunulacak olan milyon dolarlık takıları kasayla beraber kaçırdıklarını ve sırra kadem bastıklarını tespit etmişler. ama sen bunları boşver kuzum, iyisin ya! bir şeyin yok ya çok şükür yaradana.

- nas.. nasıl.. nasıl yaaa!!!

SON

Murat Gil (eeyore)

ANTİKA - 3 (ÖYKÜ)

... arda kendine geldiğinde sinem elindeki kartı ona uzattı. genç kız içten bir tebessümle, "orada kabul etmeyeceğini düşünerek söyleyemedim; ancak sonrasında yaptığımın yanlış olduğunu fark ettim, neyse ki seni kaçırmamışım. ben arabayla gelmiştim istersen seni evine bırakabilirim."dedi.

arda, bugün belki de hayatının en hareketli, en heyecanlı gününü yaşıyordu. oğul ve hakan'ın davetini kabul ettiğinde aralanan kapılar sanki artık sonuna dek açılmıştı. onun utangaç, kırılgan yanına inat kader, zoraki bir biçimde sinem'i yoluna çıkarıyordu. kızın teklifini mağrur bir tavırla yani muhtaç görünmemeye çalışarak reddetti. "sana zahmet vermek istemem, birazdan otobüsüm gelir."

genç kız: "rica ederim, ne zahmeti arabam da şurada zaten. lütfen, itiraz istemem haydi." deyince gönlünün derinliklerinde böylesine bir deneyime dünden razı olan o kıpır kıpır çocuk, bu nezaket içeren sözcüklerle bezenmiş emre karşı çıkamadı. arda, yelkenleri suya indirmişti, iki genç arabaya kadar yürüdüler.

sinem, arda'ya antikacıdaki işleri ve dersler ile ilgili pek çok şey sordu bu kısa zamanda. arda, utangaçlığını üzerinden atmaya çalışırcasına her defasında daha fazla sözcükle cevap veriyordu. pek çok kızın doğuştan var olan sezme yetisiyle arda'nın haddinden fazla utangaç, insanlarla diyaloğa girme konusunda çok beceriksiz olduğunu sezmiş gibiydi sinem.

kontağı çevirdiğinde yol boyunca yolun her iki yanında adeta geçenleri selamlar gibi duran ağaçlara ve durakta bekleyen insanlara bakarak iç çekti genç kız.

- sanırım buradan ayrılmak pek kolay olmayacak.

-nasıl yani? ne ayrılığı ?... arda ilk kez bu kadar uzun göz göze kalabilmişti sinem'le. yüzünde hiçbir şey anlayamamış bir çocuğun sevimli eblekliği belirmişti.

-yarın sabah 7 uçağı ile amerika'ya gidiyorum. bir değişim programı. üniversiteyi orada tamamlayacağım. orada yaşayan kız kardeşimle aynı daireyi paylaşacağız. buradan ayrılmak o kadar zor geliyor ki anlatamam sana. bu şehir, bu insanlar, bu gökyüzü... bunları bir anda bırakıp gitmek inan ağır geliyor.

arda geç bulup erken kaybetmenin bedeninde bıraktığı o tarif edilmez acıyı hissediyordu şimdi. kader, onun bütün direnişlerine rağmen bu güzel kızı defalarca yoluna çıkarmış, o bütün ikramları zor beğenen bir müşteri gibi her defasında reddetse de kader, bu iki genç insanı yeniden buluşturmak için diretmişti. şimdi talihi, bu olası filizlenmenin arefesinde onların yollarını epey uzun bir süreliğine ayıracaktı.

arda, afalladığını belli ederek ve sessizliği dağıtmak istercesine,

- mecbur musun gitmeye, burada bitiremez miydin üniversiteyi? amerika'yı eğitim ve kariyer için şart görmeyi anlamsız buluyorum. istenirse buralarda da önemli işler yapılabilir.

- ben de senin gibi düşünüyorum arda; ama babamın ısrarlarına boyun eğiyorum işte.

bu kısa diyalogdan sonra arda bir müddet kafasını yol tarafına çevirerek boş kaldırımları izledi. radyodan yükselen hoş tını iki genci de uzaklara götürmüş gibiydi. sessizliği bölen sinem oldu:

- senin de kafanı şişirdim kendi dertlerimle.

- yok canım estağfurullah, geç tanıştık; erken vedalaşacağız sanırım.

-ya evet, aslında simanı okuldan hatırlıyordum arda, antikacıya gelip seni orada gördüğümde birkaç defa konuşmayı istedim; ama nedense çok meşgul gibiydin ya da önemli işlerin peşindeymiş gibi davranıyordun. seni rahatsız etmek istemedim açıkçası.

arda, seni gördüğümde hissettiğim heyecanla ne yapacağımı şaşırıyordum, elim ayağıma dolanıyordu, ağzımdan çoğu zaman zoraki çıkan sözcükler en kuytu köşelerime saklanıyorlardı. hem seninle deliler gibi konuşmak istiyor hem de bunu yaparsam kalpten giderim korkusunu üzerimden atamıyordum demek istedi ama "evet, patron biraz aksidir sürekli bir şeyler buyuruyordu" demekle yetindi.

- çok güzel bir yer orası. orada kendimi inanılmaz rahatlamış hissediyordum arda. sanki beni geçmişe götüren bir kapıdan geçiyordum antikacıya girerken. oraya her geldiğimde almayı arzu ettiğim bir yüzük vardı. onunla aşk yaşıyorduk diyebilirim. sürekli onun etrafında dolaşıyordum, ışığın etrafında dönen pervane gibi. o kadar güzeldi ki. ah, ama harçlıklarımı birleştirip de onu almak bir türlü mümkün olmadı.

arda, sinem'in etrafında dolandığı yakut taşlı 19.yüzyıldan kalma yüzüğü çok iyi hatırlıyordu. yüzük oldukça pahalıydı. en azından bir öğrencinin pek çok harçlığını birleştirse de alamayacağı kadar pahalıydı. sinem'e cevap vermek zorunda hissederek: "o, yüzük oradakilerin en güzelidir." diyebildi.

yolu yarıladıklarında sinem hayıflandığını belli ederek arda'ya döndü.

-kaderin cilvesine bak, biliyor musun babamın gönderdiği son para ile o çok arzu ettiğim yüzüğü alabilecektim; ama ne yazık ki sabah 6'da havaalanında olmalıyım. sanırım arzunun yoğunluğu arzuyu gerçekleştirmeye yetmiyor.

arda, yıllar boyunca onu dümdüz bir yolda etliye sütlüye karıştırmadan yürüten, onu sıkıcı bir hayata mahkum eden kaderine isyan edercesine aşk duygusunu onunla keşfettiğini hissettiği bu güzelliğe bir jest yapmayı istedi. okuduğu romanlarda, hatta dersini aldığı tarih kitaplarında böyle anlatılmıyor muydu aşk? aslan yürekli şovalye prensesi için her türlü çılgınlığı denemeyecek miydi? sevgiliye kavuşamayacağını bilse de yalnızca güzel gülüşünü görerek canını vermek isteyen şairleri okumamış mıydı? yarından itibaren bir daha göremeyecek olsa da sevgilisi için bir şey yapmak istedi, ilk kez üzerindeki ürkekliğin gittiğini yapacağı şeyle bir şeyleri kendine kanıtlayabileceğini düşündü.

- şuradan sağa döner misin, dükkana gidiyoruz...

DEVAMI YARIN

ANTİKA - 2 (ÖYKÜ)

... takıl'ın önüne geldiğinde gözlerini kısmış masalarda oğul ve hakan'ı arıyordu. astigmat olan gözleri için bu gözlüklerin de miyadı dolmuştu anlaşılan. arkadaşları dışarıdaki masalarda değillerdi, belli ki kendilerine içeriden bir masa seçmişlerdi. arda, yan yana sıralanmış bu eski rum evlerinin kafeden ziyade insanların yaşayacağı meskenler olarak kullanılması gerektiğini düşünürdü hep. kapının hemen dibinde sokağı mis gibi kokusuyla kuşatan yaseminler, pencere ve cumbaları çeşit çeşit renge boyayan sardunyalar hayal ederdi. böylesine loş odaların sevimsiz karanlık duvarlarında müzik diye korkunç bir gürültünün yankılandığı yapılar olmamalıydı bu güzelim evler. öyle ki o kapılardan çığlık çığlığa sokağa fırlayacak afacanlar, onları cumbalarında çay keyfi yaparken gözeten anneler düşlüyordu. o anda, arkadaşlarının giriş katında da olmadıklarını fark etti. geriye tek bir ihtimal kalmıştı: onları üst katta bulacaktı.

zemini üst kata bağlayan ahşap merdivenden çıkarken ev arkadaşı bekir'in son zamanlarda iç sıkan felsefi sohbetlerini tercih etmeliydi diye düşündü. buraya gelişini sorguluyordu. bu tip yerler hiçbir zaman arda'yı cezbetmemişti. ortam, şarkılar, insanlar onun ilgi alanına girmiyordu. memleketten beraber geldiği oğul ve hakan'ın gönül koymayacaklarını, sırf o gece onları reddetti diye okulda kendisine takılmayacaklarını bilse belki de bu mekana adımını dahi atmazdı. son basamağı da aşarak üst kata vardığında çevresini şöyle bir süzdü. nihayet,oğul ve hakan hemen karşıdaydı.

masaya geldiğinde oğul ve hakan'ın zevzekliğe varan takılmaları onu etkilemedi bile. arkadaşları hoş geldin mahiyetinde yanaklarını öpüp sırtını sıvazlarken o masada oturan kıza kilitlenmişti. bu oydu. evet, tam karşısında tebessüm ederek oturuyordu. defalarca tezgahtarlığını yaptığı antikacıya gelen, takılara göz atan, onca gelip gitmesine karşın ağzından tek kelime dahi çıkmayan sarı saçlı, pembe bereli kız karşısında duruyordu. kalbinin göğüs kafesini yırtarak dışarı çıkmak istediğini hissetti. midesine boğazından inen bir ateş topu ilerliyordu şimdi. bu güzel anı oğul'un gereğinden fazla nükteli cümleleri böldü.

-arkadaşlar, size daha önce de bahsettiğimiz hemşerimiz arda. memleketimizin yüz karasıdır kendisi. bizi bilenler bu sizin oralı olamaz derler sanırım. her defasında bizi yalvartır, bugün kendinizi şanslı hissetmelisiniz bayanlar, arda bey bir mucize eseri teklifimizi reddetmedi ve masamızı şereflendirdi. bu arkeolog arkadaşımıza kaldıralım kadehlerimizi!!

oğul bunları söylerken arda'nın yanakları hemen pespembe kesilmiş, delikanlı gözlerini nereye kaçıracağını bilmez bir halde söylenenlere tebessüm etmişti. hakan, haddini aşan bu kısa tanıtma faslından sonra masadakileri arda'ya bir bir tanıttı. masada 3 kız vardı. masadaki kızların ikisi kardeştiler. merve ve gizem. gizem'in yanında erkek arkadaşı berke oturuyordu. oğul ve hakan gibi işletme bölümünde okuyorlardı ve sınıf arkadaşıydılar. arda'yı ilgilendiren sözcüklerse az sonra dökülecekti.

-sinem, radyo televizyon ve sinema 3.sınıfta okuyor. bu güzel kıza iyi bak arda, geleceğin yönetmeniyle aynı masayı paylaşıyorsun.

arda dünyadaki hiçbir nesneye belki böyle dikkatle bakmamıştı.

-hadi ama abartma, diyerek hakan'dan sözü aldı sinem. memnun oldum arda. okuduğun bölüme büyük bir ilgim var, sanırım biliyor musun? eski eşyalara olan ilgimden bunu anlamışsındır.

arda, adının sinem olduğunu nihayet öğrendiği sarışın kızın kendisine kurduğu cümlelerin bitmesini hiç istemiyordu. onun antikacıda çalıştığının farkına vardığını belirten bu cümleler çölde vaha bulmuş bir bedevi gibi sevindirdi delikanlıyı. evet, evet sanki günlerdir çölde bir damla su için kilometrelerce yol kat etmiş bir bedevinin suyla buluşması gibi kana kana içmek istiyordu sözcüklerini. antikacıda sessiz kalarak kendisini geceler boyu düşündürdüğü günlerin acısını çıkarmak istiyor, bitmesin diyordu içinden: konuş, konuş, konuş...

arda yalnızca: "fark ettim" diyebildi sinem'e. sonrasında da neredeyse hiçbir kelime edemedi. bir iki saat boyunca masada oğul ve hakan'ın çekip çevirdiği gürültünün içine karışan sohbete çoğu zaman pespembe yanakları ve tebessümüyle meze oldu. bir bira içerek eşlik etti arkadaşlarına. ortamın loşluğundan faydalanıp defalarca sinem'in bal rengi gözlerine kaçamak bakışlar attı. kızın alnını tamamen örten kahküllerini, omuzlarına inen sapsarı saçlarını artık görebiliyordu. dükkana her geldiğinde başında harikulade taşlarla bezenmiş bir tac gibi duran beresi yoktu. yüzünün sert çizgilerinin aksine güldükçe dudağının kenarında beliren ve yumuşacık bir tebessüm belirtisi olan o minik gamzeyi ilk kez orada fark etti. kadehinden her yudum alışında arda'nın gözüne çarpan, zümrüt taşlı yüzük kızın güzelliğinin yanında sönük kalıyordu.

gecenin sonuna doğru bir telefon üzerine arkadaşlarından affını isteyen hakan masayı ilk terk eden kişi oldu. arda, beni arabanla eve bırakacaktın; söz vermiştin, diyemedi bile. şimdi bu saatte ne yapabileceğini düşünüyordu. saatine telaşla baktı, bir an evvel masadan kalkarsa son otobüse yetişebileceğinin farkındaydı.

durağa yürürken oğul ve hakan'ın davetini geri çevirmemesinin fena olmadığını, hakan'ınsa tahmin ettiği gibi güvenilmez olduğunu düşünüyordu. her şeye rağmen günlerdir merak ettiği, ona ilk kez hissettiği duyguları yaşatan kızı görmüş, onunla aynı masayı paylaşmış dahası onun da arkeoloji ve tarihten hoşlandığını öğrenmişti. ayrıca kayıtsız gibi dursa da sinem onun antikacıda çalıştığının farkındaydı.

durakta son otobüsleri bekleyen bir yığın insan vardı. durağın arkasında yer alan caminin etrafını çevreleyen alçak duvarın kenarına yaslandı. bütün günün yorgunluğunun ardından yarın tatil yapacağı için kendini mutlu hissediyordu. kentkartını bulmak için cebini yokladı. kentkartı olmadan bu saatte evine dönmesi mümkün değildi. cebinde beş kuruş parası yoktu. elini diğer cebine attığında nihayet cebin derinliklerinde kentkartına ulaştı. cebinden çıkarmakta zorlandığı kart, o anda elinden kayarak kaldırıma fırladı. kartı almak için bir sürü insanın beklediği kaldırıma eğildiğinde aynı karta hamle yapan kırmızı oje sürülmüş narin parmaklarıyla o küçük eli fark etti. gözleri şimdi olduğu yerde kendisine gülümseyen bu tanıdık bal rengi bir çift gözle karşı karşıyaydı...

DEVAMI YARIN

ANTİKA - 1 (ÖYKÜ)

bütün gün öyle çok çalışmıştı ki akşamüstü için arkadaşlarından gelen buluşma çağrısına "evet" demek gelmiyordu içinden. oldukça içine kapanık bir çocuktu arda, yaşıtlarına nazaran gayet sessizdi. işini yapar; fazlasına karışmazdı. sohbetlerin içinde zaman zaman "evet"lerin, "haklısınız"ların, çoğu zaman da "valla, bilmem ki"lerin adamıydı. etrafında pek arkadaşı olduğu söylenemezdi. etrafındaki arkadaşlarınınsa alay konusuydu bu çekingen hali. üniversitedeki sınıf arkadaşları kendisine acımayıp onu buluşmalara davet etmese, dışarıda vakit geçireceği de pek yoktu. onların eğlence kaynağıydı bir anlamda bu zayıf, uzun boylu çocuk. bir yandan tarih bölümünün zor derslerine kafa patlatıyor; diğer yandan da okul harçlığını çıkarabilmek için çalışıyordu. 1 senedir fakülteye yakın bir antikacının yanındaydı. çalıştığı dükkanda antika eserlerin tozunu alıyor, rafları düzeltiyor; patron yokken müşterilerle ilgileniyordu. patronu, onun bu sessiz sakin halini çok severdi. zaten aradığı da böyle sessiz, her işe burnunu sokmayan mülayim bir çıraktı. arda, alelade bir çırak da değildi üstelik, üniversitede okuyordu ve tarihe ilgi duyuyordu, bununla beraber disiplinle çalışan genç adam, patronu için biçilmiş kaftandı.

oğul'dan gelen " kanki; biz, alsancak'ta 'takıl'dayız; hemen otobüse atlıyorsun, geliyorsun... itiraz istemem...;) mesajına cevap vermemeyi tercih etti arda. bütün gün çok yorulmuştu; ayrıca oğul, hakan ve serhat'ın bazen kırıcı olabilen şakalarına maruz kalmaktan sıkılmıştı. yarın erken kalkacak ve her zamanki gibi okulun yolunu tutacaktı. sabahki dersi kaçırmaya niyeti yoktu. bütün bunları düşünüp kendince haklı mazeretler üretirken telefonu çaldı. arayan hakan'dı. telefonu açıp açmamak arasında tereddüt yaşadı. telefonsa öyle ısrarla çalıyordu ki içinden bir ses "açmalısın" diyordu.

-arda, birader neredesin?

-eve, dönüyorum hakan, yoldayım...

aslında yürümüyordu; durakta otobüsünün gelmesini bekliyordu. ev arkadaşı gökberk ile yaşadığı, gökberk'in tez ödevini bahane ettiği şu günlerde bulaşıkları yıkadığı, odasındaki elektrik tesisatı yandığından bu yana haftalar geçmesine rağmen tamirciye verecek parası olmadığı için mum ışığında ders çalıştığı, boş zamanlarında gökberk'in düşük çenesini çektiği, fırsat bulduğu zamanlarda bilgisayarın başında sörf yaparken sızdığı, o sıkıcı öğrenci evine gidecek tek otobüs bu duraktan geçiyordu.

hakan, mesajdaki isteğini yineledi:

- oğlum, hemen bi otobüse binip takıl'a geliyorsun, yemin ederim darılırım bak, bir daha konuşmam seninle. burada işletmeden arkadaşlarla kafa dağıtıyoruz biraz, sen de olacaksın aramızda.

hakan sesinin duyulmasını istemiyormuşçasına adeta fısıldayarak:

"kanki, çok güzel hatunlar var ayrıca, sen bi gel yaaa!!!"

anlaşılan sınıf arkadaşları hakan, oğul ve serhat'ın eğlencesi tamam olmamıştı. her fırsatta takıldıkları arda'nın da yanlarında olmasını istiyorlardı. fakülteden arkadaşları arda'nın mülayim halini severlerdi aslında. çoğu zaman kendisine takılsalar da bu pasif haline acırlardı arda'nın. biraz sosyalleşmesini arzu ederlerdi. buna rağmen sözleriyle kimi zaman arda'nın kalbini kırdıkları da oluyordu.arda, pek bulunmasa da katıldığı ortamlarda kendisine eğlence arayanların hedef kişisi oluveriyordu.

adeta su sızdırmayan kumral saçlarını birazcık şekle soksa yakışıklı bile sayılabilirdi arda. keskin yüz hatlarını saran kirli sakalı bal rengi gözleriyle uyum içindeydi. 13 yaşından beri taktığı demode gözlüğü bir kaza sonucu kırıldığı hafta fakültedeki birçok kızın kendisine anlam veremediği bir şekilde bakması onu şaşırtmış, bir hafta boyunca utancını gizlemek adına okulun kantinine uğramamıştı.

arda, hakan'ın telefondaki sözlerine inanmak istemiyordu ;ancak kendisini boğan o evi "biraz daha geç görsem, iyi olabilir." diyordu bir yanı. arkadaşlarının buluşma tekliflerini genelde reddeden delikanlı bu kez kararsız kalmıştı. bir taraftan oğul ile hakan'ın eğlencesine meze olmayı istemiyor bir yandan da evde bekleyen yalnızlığını düşünüyordu.

uzun süredir odasına kapandığı günlerde dükkana arada sırada uğrayan ve iletişimden olduğunu düşündüğü sarışın kızı düşünüyordu. adını bilmediği bu sarışın kızın eski yüzüklere olan ilgisi dikkatini çekmişti ilkin. patronun olmadığı bir anda onunla ilgilenmek durumunda kalmıştı. hiçbir suretle kendisiyle konuşmayan bu kızı düşlediği vakit:

-ee, ne diyorsun birader, orada mısın?

-bilmem, napsam ki, çok oturacak mısınız orada? sesi titreyerek sorduğu bu soruya kararlılıkla cevap verdi hakan:

-ya atla gel işte, kalktığımızda ben seni arabayla bırakıcam, söz! hadi,çabuk bekliyoruz..

bölümdaşı gökberk'in tarih programlarını andıran, dünyayı kurtardığı ya da saçma sapan cümleler kurduğu sıkıcı gece sohbetindense hakan ve oğul'un arkadaşlarıyla farklı bir dünya içinde olmak, biraz kafa dağıtmak fena fikir değildi aslında. aynı ses tonuyla "peki" diyerek kapadı telefonu. yolun karşısına geçerek alsancak yönüne giden bir otobüsü son anda yakaladı. genç adam bu buluşmanın hayatını alt üst edeceğini asla bilemeyecekti...

DEVAMI YARIN...

SESSİZ VEDA -3 (ÖYKÜ)

... dilekolay o kritik sınavdan sonra 2 sene geçmişti. çocuğun arkeoloji'de okuduğunu öğrenmiş, farklı bölümlerde olsalar da sık sık karşılaşmışlardı. o, hiçbir gün içinde bahar rüzgarları estiren bu duyguları sarışın mavi gözlü çocuğa açamadı. başlarda yanaklarını pespembe eden o güzel his sonraları onu sinsice kemiren bir maraz halini aldı. şimdi gözyaşlarını akıttığı bu ahlat ağacının altında aşık olduğu adamı bir başkasıyla görmenin derin acısını yaşarken içinde tek bir ukteydi sevgisini söyleyebilmek.

onca zaman içinde büyüttüğü o masum bebeği, her karşılaşmalarında içinde kopan fırtınaları, adamın o ucsuz bucaksız deniz gözlerinin önüne sermeyi ne çok isterdi. ama olmamıştı. o bir kadındı. hislerini ifade etmek onun için haramdı sanki. bir kadın nasıl olur da erkeğine sevdiğini söyleyebilirdi. bu ona göre değildi.

gördüklerine inanmak istemese de yıllarca hayalinde, göz nuru döküp oluşturduğu o görkemli tablo, yalancı bir fırça darbesiyle mahvolmuştu. kendisini enayi gibi hissetti kadın. böyle bir sonu bekliyordu ve bile bile ladesti yaptığı.beklemişti, sonucuna aldırmadan beklemişti kadın. fark edileceği günü iple çekmişti.

ahlat ağacının altından hışımla kalktı, alelacele üstünü başını düzeltti. kararlı adımlarla talihine sövdüğü mekana yöneldi. yanaklarında yeni kurumuş gözyaşlarının tuzu duruyordu. ilerliyordu. bir kenarda sohbet eden arkadaşları ağırkanlı diye tanıdıkları arkadaşlarını böyle telaş içinde koşuyor görmenin şaşkınlığını yaşıyorlardı. kadının, adamı bir kızla gördüğü kafe, üniversitenin ders görülen binasının en alt katındaydı. binanın diğer yanından kendi sınıfına çıktı. masasının altına kaldırdığı pembe kapaklı defterini açtı, defterin sayfaları arasından bir yaprak kopardı. başlangıcı ne idiyse, sonu da öyle olmalıydı. o anda gözyaşlarına hakim olamıyordu...

***********************

- Evet genç adam ! İstersen artık tahtayla ilgilenmeye başlayabilirsin. Anlattığım konudan daha mühim olan nedir ki? Eren, birkaç gündür kendinde değilsin farkında mısın? Elinde bir kağıt parçası dalıp gidiyorsun uzaklara...

-Özür dilerim hocam, biri defterimin arasına bir kağıt parçası koymuş. Cihan'a onu gösteriyordum.

-Hımm, ne yazıyor peki kağıtta? Bizimle paylaşabilir misin?

-Tabii ki

sen desem seni bilir misin?

sen diye bir desen çizebilir misin?

bir mesken bulamadım kalbime

büyük aşklar vardır bilir misin?

elveda...

SON

Murat GİL