Yazıyorum çünkü buna ihtiyaç duyuyorum. Orta okulun sonundan beri ya şekiller karalıyorum ya da sözcükleri arka arkaya getiriyorum kağıtlarda. Bunları birileri görsün diye yapmıyorum. Birileri görüp aa çok güzel olmuş dediğindeyse kusurlarını bildiğimden övgülere "şaşırıyorum".
Rahmetli Aziz Nesin'in güzel bir lafını hatırlarım. "Bu ülkede 3 kişiden 5'i şairdir" der. Haksız sayılmaz üstad. Onlardan biriyim ben de 5 kişiden biriyim. Üniversitede amacım ilk üçe girebilmekti. Yani birçoğu gibi 5. olmak istemiyordum. Bu işi sıkılarak bırakanlardan yani...
Ülkemizdeki okuma oranına bakarak toplumumuz hakkında kesin hükümler vermemeli. Belli yaş gruplarında ama öyle ama böyle yazan bir kitleye sahibiz aslında. Lise yılları ile üniversitenin bitimi arasına tekabül eden süre zarfında pek çok genç kah çaktırmadan kah inkar ederek bir şeyler karalamıştır. Büyük çoğunluğu durumu içselleştiremediğinden-utanç, gereksiz bulma, belli şeylere yönelme- yazmayı bırakmıştır. Yazmayı bırakmalarının bir diğer sebebi de yazmanın olmazsa olmazı okuma alışkanlığının eksikliğidir. Okumayan birinden harika sözcükler harika tümceler beklemek safdillik olacaktır. Böyle bir gerçekle yüzleşen çoğunluk yaptığı işi gereksiz görerek yazmaktan vazgeçer.
1960'larda gençlik dönemimi yaşasaydım; eminim bir edebiyat dergisinde "yazma dürtüsü"nü tatmin etmek için uğraşıyor olurdum. Belki de ülke sorunlarına kafayı takmış bir aydın olarak sefalet içinde yaşardım. Bunu bilemem; bildiğim bir şey var ki o da : yaşadığımız devir 1960'lara hiç benzemiyor artık. Sanatsal anlamda yazarlığın, şairliğin dergiciliğin neredeyse olmadığı bir devri yaşıyoruz. İletişimin dergi sayfalarının ötesine geçtiği bir devir bu. Modern çağın dergileri gördüğünüz üzere bloglar olmuştur. Aslına bakarsanız blogları milyonlarca yazarı olan bir dergi olarak da düşünebiliriz. Keza az sayıda da olsa okur, bir derginin ortalama 40 sayfasına bağlanırken, bloglar sayesinde bir sürü farklı konuyu bir sürü yazarın dilinden okuyabilme şansına erişiyor. Bu anlamda her blogu bu büyük derginin sayfaları olarak düşünmeliyiz.
Bu büyük derginin bir sayfasını karaladığımı düşünerek gençlik hayalim olan yazma işini sürdüreceğim. Toplumun entellektüel gerçekliği ne olursa olsun, "maymun iştahım" elverdiği sürece yazacağım. Ki maymun iştahım ve çabuk kırılan nazik hevesim "Edebiyat Meclisi"nde 9 aydır bana pek bir sıkıntı çıkarmadı. Aslına bakarsanız çok da şaşırıyor ve seviniyorum bu duruma.
Sevgiyle...
